"هَل من مُعین" شنیدی و ابیات ناب را            دادی به شیـوۀ خودت آخـر جـواب را

اذن شهـادت است در اعـماق گریه‌ات            تنهـا به این بهـانـه طلب کردی آب را

مردی شدی برای خودت روی دست من!            دشمن شناخت زبده‌ترین هم رکاب را

گردن گرفته‌ای دگر ای نور چشم من!            ای کـاش حـرمــلـه نــزنـد آفـتـاب را!

چـشـم تو بـاز مانـده شبـیه لبت عـلـی!            لالاییِ سه شعبه  گرفت از تو خواب را!

قنداقه دست و پای تو را سخت بسته است            زیـر عـبـا ادامـه بـده پـیـچ و تـاب را

هرجای خیمه گـاه، نگاهِ رباب هست!            خـواهـر! بیا ببر تو از اینجا رباب را